ფრანგ საზოგადო მოღვაწე შარ დე გოლს ერთხელ უთქვამს: "როგორ შეიძლება მართო ქვეყანა, სადაც იმდენი სახეობის ყველია, რამდენი დღეც არის წელიწადში”.

დღეს საფრანგეთში ყველის 500 სახეობაა და ეს გასაკვირიც არ არის, რადგან საფრანგეთის ყველა სოფელში ყველის მომზადების საკუთარი, განუმეორებელი რეცეპტი აქვთ. იქ ყველი უბრალოდ საკვები არ არის, ეს არის ტრადიცია, ხელოვნება, მეცნიერება და რელიგია.

ლეგენდის თანახმად, ყველი პირველად უცნობმა არაბმა აღმოაჩინა. მან რძე  ხურჯინში მოათავსა, რათა მოგზაურობისას უდაბნოში გადაეტანა. რამდენიმე საათის შემდეგ აღმოაჩინა, რომ რძე გამჭვირვალე სითხედ  და თეთრ გუნდებად გადაიქცა. არაბმა აღმოაჩინა, რომ სითხე ისმებოდა, ხოლო ხაჭოსებრი თეთრი გუნდები კი იჭმეოდა.

ყველის ყველაზე საფუძვლიანი დამკვიდრება რომის იმპერიაში მოხდა. აქვე განვითარდა ყველის დამზადების პროცესები. დიდ რომაულ სახლებში გამოყოფილი ჰქონდათ ცალკე სამზარეულო ყველისათვის. დიდ ქალაქებში სახლში გაკეთებული ყველი სპეციალურ ცენტრებში მიჰქონდათ, სადაც მას ბოლავდნენ. არისტოკრატიული სუფრა ყველით იყო გაწყობილი.

აღორძინების ხანაში ყველმა პოპულარობა დაკარგა, ვინაიდან იგი არაჯანსაღ პროდუქტად მიიჩნეოდა. მაგრამ მან მალევე, მეცხრამეტე საუკუნეში რეიტინგი აღიდგინა და ძირითადად, ეს იმის გამო მოხდა, რომ ყველის წარმოება ფერმებიდან  ქარხნულ წარმოებაში გადავიდა.